Sylvia Eickholt: ‘Mensen met dementie kunnen nog zoveel wél!’
Als een van je ouders tekenen van dementie begint te vertonen, komt er van alles op je af. Sylvia Eickholt kan het weten. Toen haar moeder met dementie werd opgenomen in een verpleeghuis kwam ze in aanraking met een wereld die ze totaal niet kende. Ze zag dat dingen anders konden en kwam in actie.
‘Rond 2008 deden zich de eerste signalen van dementie voor bij mijn moeder. Ze was vooraan in de tachtig en werd vergeetachtig en verward. Basale kennis zoals hoe je thee zet en wat je daarna met het theezakje doet, viel weg. Tegelijkertijd kon ze nog heel scherp bridgen. Best raar, niet? Mijn vader fungeerde als mantelzorger. Hij wilde per se zelf voor zijn vrouw zorgen maar dat legde ook een grote druk op hem. Toen hij in 2010 overleed, kwam de zorg voor mijn moeder bij mijn broers en mij te liggen.’
Dichtbij
Een geluk bij een ongeluk: Sylvia en haar broers wonen net als hun moeder in Geldrop. Toch viel de mantelzorg hen zwaar naast hun eigen leven en werkzaamheden als ondernemer. ‘Het was toen al niet meer verantwoord om mijn moeder alleen te laten en dus waren we om de beurt bij haar. Dat hebben we vijf maanden volgehouden.’ In die tijd verhuisde Sylvia’s moeder naar seniorenflat Kastanjehof. ‘We dachten dat het veiliger zou zijn als mijn moeder in een overzichtelijk appartement zou wonen, maar het was geen succes. Mijn moeder raakte daar helemaal gedesoriënteerd. Na zes weken verhuisde ze al naar verpleeghuis De Akert. Daar heeft ze nog 8,5 jaar gewoond tot ze overleed, op 92-jarige leeftijd.’
Vrijwilligerscollectief
‘Naarmate de tijd verstreek, sliep mijn moeder steeds vaker en langer. Dan maakte ik vaak een praatje met andere bewoners zoals met een meneer die net als ik bij Philips had gewerkt. Hij maakte vaak een afwezige indruk, maar door onze gesprekken ging hij zich steeds meer herinneren. Zo ervaarde ik dat contact maken op basis van gemeenschappelijke interesses werkt. Tegelijkertijd zag ik dat er steeds minder mensen op bezoek kwamen om dat contact te maken. Daarom ben ik toen in overleg met Anna Zorggroep met het vrijwilligerscollectief Het Momentum gestart. Om te zorgen voor meer bezoek op basis van gemeenschappelijke interesses. We hebben inmiddels meer dan 150 mooie matches mogen maken in zes verschillende verpleeghuizen en we verzorgen diverse workshops. Zoals dit jaar de gratis workshops voor mantelzorgers in samenwerking met de gemeente Geldrop-Mierlo. In deze workshop delen we onze ervaringen en bekijken we hoe we de beste zorg kunnen realiseren rondom een dierbare met dementie zonder daar zelf aan onderdoor te gaan.’
Betekent dit alles dat zorgmedewerkers geen goed werk leveren? Sylvia: ‘Absoluut niet! Ze zijn fantastisch en werken zich een slag in de rondte. Ook spanden velen zich in om niet alleen mijn moeder maar ook ons als familie aandacht te geven. Maar de werkdruk is groot, waardoor wij als familie wel alert moesten blijven. Zo zetten uitzendkrachten soms een glaasje water bij mijn moeder neer. Goed bedoeld maar ze kon het glas niet pakken en mocht alleen verdikt water drinken. En toen mijn moeder op een gegeven moment niet meer kon praten, werd ze soms in alle drukte vergeten. Een goede samenwerking tussen mantelzorger, vrijwilliger en zorgmedewerker kan helpen. Dat komt mensen met dementie en alle anderen betrokkenen ten goede!'
Kijk voor meer informatie op www.hetmomentum.nl.
Dit is aflevering 2 in een serie van 9 artikelen over dementievriendelijk Geldrop-Mierlo. In de volgende aflevering vertellen Monique van Heesch en Lidewij van de Sande over dementievriendelijke uitvaarten.